เมื่อรักหมุนอยู่รอบตัวเรา

กาลครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าความรักจับต้องไม่ได้ไม่มีตัวตนเป็นนามธรรมสุดๆเหมือนแค่ความรู้สึกโกรธเกลียดเศร้าแต่พอผมมีความรักแล้วกลับทำให้รู้สึกว่าความรักนี่แหละเป็นสิ่งพื้นฐานเป้นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งเพราะฉะนั้นความรักนอกจากจะเป็นนามธรรมที่เป็นจริงแล้วยังก่อให้เกิดรูปธรรมที่จับต้องได้ผมจึงสรุปได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างคือความรักเพราะความรักสร้างทุกสิ่งขึ้นมาด้วยตัวของมันเอง

อาทิตย์ทดลองสอน

มีความรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเข้ามาเขียนไอ่บล็อคนี่อาทิดละครั้งยังไงไม่รู้ทั้งที่ก็เข้ามาดูเกือบทุกวันแต่มันก็ไม่รู้จะเขียนอะไรบางครั้งก็ลงมือพิมละนะเขียนไปแล้วด้วยซ้ำแต่ก็มีเหตุทำให้เขียนไม่จบทุกทีไปวันนี่ตื่นมาก็รู้สึกหนาวแปลกๆท้องฟ้าครึ้มๆชอบนะโครตชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ในใจก็หวังว่าอยากจะให้มีอากาศแบบนี่ตลอดไปเลยได้ไหมไม่รุ้จะแปลกคนรึปล่าวที่ชอบอากาศแบบนี่แต่พอบ่ายแก่ๆแดดเปรี้ยงเลยเฮ้ออยากจะอยู่ซึมซับบรรยากาศครึ้มๆให้นานอีกหน่อยแต่ก็ผ่านไปแล้วช่างมันว่าแต่งานแม่งก็เยอะซะเหลือเกินที่จิงจะว่าเยอะก็เยอะจะว่าน้อยก็น้อยแต่จริงๆแล้วต้องขอบคุณฝ้ายจริงๆที่คอยช่วยมาตลอดถ้าไม่มีฝ้ายกุก้อไม่รุ้ว่าชีวิตจะมาได้ถึงขนาดนี้รึปล่าวฝ้ายเองตอนนี่งานก็เยอะทั้งเอกเทศ สัมมนา ไหนจะอาทิดทดลองสอนอาทิดนี้อีกที่สำคัญคือมาช่วยงานคนแนเยอะแยะมากมายมาคิดๆดูตัวกุเองว่างานเยอะงานมากแล้วพอมาดูฝ้ายก็ละอายใจรู้สึกตัวเองกลายเป็นคน

ขี้เกียจไปเลยแต่ฝ้ายก็ยังอดทนเดินต่อมาเรื่อยได้ฝ้ายเก่งจริงๆส่วนตัวกุก็เป็นขี้ก้อนหนึ่งดีๆนี้แหละลอยไปลอยมาทำตัวเหม็นไปวันๆกับฝ้ายแล้วรู้สึกว่าช่วงหลังๆมานี่ทำไมฝ้ายจะต้องคอยบอกว่ากุไปคุยกะสาวคนนู้นคนนี่อยู่เรื่อยไม่เข้าใจคือจะพูดจริงๆแล้วก็ไม่ได้คุยกะไคเป็นแบบว่าไปจีบหรืออะไรมากกว่าเพื่อนพี่น้องเลยสักคนคนที่กุรักมากและก็รักคนเดียวก็ฝ้ายคนเดียวแหละคือตอนนี่รู้สึกว่าแค่ไปคุยกับเพื่อนผุ้หญิงก็ผิดแล้วก็ไม่เข้าใจว่าจะทำยังไงดีอยากจะรู้จริงๆทำไมฝ้ายถึงคิดแบบนั้นฝ้ายกลัวกุจะไปรักไคคนอื่นอีกล่ะมั้งไม่รุ้แต่ตอนนี่จริงๆก็คือจะไม่มีไคแล้วเพราะมองตัวเองไปมีไคคนอื่นที่ไม่ใช่ฝ้ายแล้วมองไม่ออกจริงๆว่าจะทำยังไงตอนนี่ก็คิดแต่ฝ้ายทุกวันก็อยู่ด้วยกันเวลากุว่างเมื่อไหร่ก็ไปหาไม่เคยจะมีเวลาไปหาไคสักคนแต่ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันยังทำให้ฝ้ายสบายใจไม่ได้ถามว่ากุอึดอัดไม่พูดจริงๆก็ไม่นะแต่ก็ไม่รุ้จะทำยังไงเฉยๆอยากให้ฝ้ายมีความสุขไม่ต้องคิดมากกลัวฝ้ายว่าโตเป็นผุ้ใหญ่แล้วถ้าคิดมากแบบนี้คงใช้ชีวิตอยู่ไม่เป็นสุขและกุก็จะต้องเป็นห่วงแน่ๆเลยแต่จะให้ทำยังไงก็พยายามทำทุกวันให้ดีที่สุดละกันคิดถึงฝ้ายเมื่อก่อนที่ไม่ได้เป็นเหมือนตอนนี่จัง อ๊าา า า า เรื่อยเปื่อยไปอีกละที่จิงอยากจะเขียนอะไรที่มันมีสาระมีความรู้มั้งจังแต่กุเองก็ขี้ก้อนหนึ่งไม่รุ้จะเขียนอะไรออกมาได้แต่วันก่อนไปเจอบล็อคอยู่บล็อคหนึ่งมารู้สึกคนเขียนเขาดีจังอ่านละสนุกเหมือนอ่านหนังสือการ์ตูนเลย อ่านละสบายใจhttp://www.bloggang.com/viewblog.php?id=cryptomnesia&group=2

วันเด็ก

วันนี่ออกนอกบ้านตั้งแต่แปดโมงเลยกลับเข้าบ้านก็หกโมงเย็นก็ไปเที่ยวไปอยู่บ้านฝ้ายวันนี่ขับรถไปไหน ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ เห็นแต่เด็ก ๆ เต็มเลยก็นึกขึ้นได้วันนี่วันเด็กพอพูดถึงวันเด็กก็ทำให้ย้อนอดีตกลับไปตอนที่ผมยังเด็กจำได้ว่าไม่เคยที่จะได้ไปเที่ยววันเด็กที่ไหนเลยไม่เคยได้ไปงานวันเด็กเลยซักครั้งความรู้สึกตอนนั้นก็อยากไปแอ่วนะอยากไปดูเครื่องบินอยากไปสวนสัตว์แต่ก็ไม่ได้ไปเลยไม่รู้ทำไมเหมือนกันพอโตมาเห็นเด็กพวกนี่ได้ไปงานวันเด็กแล้วก็ดีใจแทนเด็กพวกนั้นปีหนึ่งมีแค่วันเดียวเองพ่อแม่ก็เลยตามใจเต็มที่เลยเด็กก็สนุกกันไม่ดูพ่อแม่เลยอีกอย่างรู้สึกว่าทุกวันเด็กทีไรแดดต้องร้อนกว่าปกติทุกทีคือวันเด็กทุกปีแดดจะต้องเปรี้ยงร้อนแรงทั้งวันเออรู้ว่าเด็กๆกับความร้อนมันเป็นของคู่กัน