http://zidofile.com/WKuQwH
วันนี่รู้สึกแบบว่าบอกไม่ถูกเสียใจก็เสียใจเสียความรู้ัสึก เศร้า เหงา ท้อ เบื่อ โล่งใจ มันหลายอย่างตั้งใจจะกลับบ้านขนกระเป๋าหลายอย่างมาเตรียมจะขึ้นรถมาถึงรอบบ่ายสองครึ่งรถไม่จอดเต็มขับผ่านไปเฉยก็ช่างมันรออีกจนรอบสี่โมงเย็นก็ยังเต็มคราวนี่แม้แต่ประตูรถก็ยังไม่เปิดทั้งๆที่เอาของมาส่งแท้ๆสุดท้ายลุงคนขายตั๋วให้เอาตั๋วคืนแค่นั้นแหละน้ำตา่มันเอ่อห้ามไม่ได้จริงๆน้ำตาที่มาจากความรู้สึกแบบนี่ มันคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ ฝ้าย ทุกๆอย่าง บวกกับความตั้งใจแล้วกลั้นไม่อยู่กับน้ำตาที่หยดออกมา คิดถึงบ้าน คิดถึงเชียงใหม่
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น