ชั้นม.3ทุกคน

ต้องรีบมาพิมเพราะรู้สึกว่าตอนนี่ความรู้สึกมันมีมากและชัดเจนที่สุดก็คืออยากจะขอบคุณน้องๆนักเรียนทุกคนนักเรียนชั้นม.3 ร.ร ยุพราช ทุกคนที่วันนี่ได้ให้ความรู้สึกแปลกๆแต่มีความสุขมากบอกไม่ถูกมันรู้สึกตัวลอยจริงๆไม่เคยคิดเหมือนกันว่าวันเกิดมาจะมีวันหนึ่งที่มีน้องๆนักเรียนเอาดอกไม้มากราบมันดูจิงจังมากเลยนะรู้สึกว่าเฮ้ยเมื่อคืนกุยังเป็นเกรียนด็อจเออยู่เลยแต่พอวันต่อมากลับมีน้องๆมาให้ความรักความนับถือกล่าวคำซึ้งๆให้แบบนี้ที่จิงวันนี่ก็ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนว่าจะได้ของอะไรรึปล่าวแต่พอมาถึงกลับได้เยอะมากทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรให้น้องๆเลยสักคนดีใจนะรู้สึกว่าตลอด1เทอมที่ผ่านไปที่ยุพนี่กุไม่ได้ให้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับนักเรียนเลยรู้สึกตัวเองไร้สาระโคดพอมาตอนนี่ก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้ตั้งใจมาสอนแบบดีๆอ่ะมาเทอมนี่เหมือนมาเรียนรู้ที่จะให้ชีวิตมากกว่าแต่ก็ขอบคุณนักเรียนน้องๆทุกคนที่ยังรักและเรียกกุว่าครูอยู่ ขอบคุณมาก

ปล. หวังว่าคงมีสักวันที่ครูและพวกเราทุกคนจะได้เจอกันอีกถ้าอนาคตที่จะไปข้างหน้าต้องเดินในชีพครูก็จะมีพวกเราแหละม.3ยุพปี52นี่แหละที่เป็นแรงบันดาลใจเป็นพลังน้องๆทุกคนได้ให้ประสบการณ์ความรู้สึกที่พิเศษต่อทางเดินของครู

การเดินทาง

ตอนนี่เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสำหรับชีวิตการเรียนอีกแค่ไม่กี่อาทิตย์ก็จะหมดแล้วตลอดเวลาตั้งแต่เมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้วก็เข้าสู่ระบบการศึกษาภาคบังคับโดยการบังคับมาถึงตอนนี่ก็อยู่ช่วงสุดท้ายของการศึกษาตามประเพณีความรู้สึกยังมีการศึกษาในระดับที่สูงกว่านี้ซึ่งคงเป็นทางที่ไม่คิดจะเดินต่อไปในเร็วๆนี่ตลอดเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมาได้สอนและช่วยขัดเกลาสั่งสมประสบการณ์เรื่องราวต่างๆมากมายที่จำได้บ้างและส่วนใหญ่ที่จำไม่ได้บ้างก็ทำให้รู้สึกดีใจนะแต่ก็รู้สึกกังวลใจสับสนกับการเดินทางในเส้นทางข้างหน้าต่อไปก่อนหน้านี่เราเคยรู้จุดหมายปลายทางของการเดินทางในชีวิตที่เรามีจุดเส้นชัยไว้อยู่แต่ตอนนี่เมื่อเราผ่านเส้นชัยนั้นมาแล้วทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรมองไม่เห็นเส้นชัยแล้วไม่รู้ถึงจุดหมายแล้วจะเป็นอย่างไรแต่ก็เชื่ออยู่ว่าทางแต่ละทางย่อมมีทางเดินของมันเองเราก็เดินไปต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆตั้งเป้าหมายเล็กๆไว้ข้างทางค่อยๆเก็บเป้าหมายเล็กๆไว้จนกว่าจะถึงเส้นชัยอีกครั้งหวังว่าเราเองก็คงจะตั้งเส้นชัยครั้งใหม่ได้เร็วๆนี่นะเพราะจุดหมายเล็กๆข้างทางตอนนี่ก็ได้ตั้งไว้แล้ว บวช เที่ยว เป้าหมายเล็กๆที่อีกไม่นานก็จะเดินไปถึงรู้สึกคิดมากก็เลยคิดว่าคงจะไปให้ถึงเป้าหมายเล็กๆก่อนแล้วค่อยคิดต่อดีกว่า