รับปริญญาฝ้าย

วันพรุ่งนีั่วันจันทร์ซึ่งปกติแล้วก็ต้องไปทำงานที่กำแพงแต่ก็ลามาเชียงใหม่เพื่อจะไปงานฝ้ายซึ่ง23เป็นวันถ่ายรูปที่มหาลัยแต่ดันตรงกับที่ตาไปหาหมอความรู้สึกบอกไม่ถูกทำไมต้องเงี่ยด้วยเรารึตั้งใจจะมางานฝ้ายแต่ดันต้องไปส่งตาทำให้ทุกอย่างมันผิดไปหมดเลยไม่โทษตาไม่โทษแม่ไม่โทษใครเพราะมันไม่มีใครผิดจริงๆเซงว่ะ+รู้สึกว่าทำไมต้องอย่างนี้ด้วยแต่เราก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดไม่รุ้จะทำยังไงได้แต่ก้มหน้ารับความเป็นจริงเงินตอนนี่ก็หมดแล้วหมดจริงๆเงินที่เคยได้เป็นก้อนมาหลายๆคราวตอนนี่หมดแล้วเหลือแต่เงินเดือนของตัวเองล้วนๆซึ่งมันแทบจะไม่พออยู่แล้วนี่ต้องกลับบ้า่นมาบ้านก็ต้องเติมน้ำมันรถเพื่ออกไปข้างนอกอีกไม่รวมที่ออกไปข้างนอกแล้วกินแล้วใช้อีกมันเครียดนะจริงๆอุตสาผ่านเรื่องที่ฝ้ายเมนมาช้ามาได้ก็ต้องมาเครียดเรื่องนี่อีกไม่รุ้จะทำยังไงแล้วไม่รุ้จะบอกกับใครขนาดฝ้ายเองคนที่รักและไว้ใจมากที่สุดก็ยังบอกไม่ได้คือบอกไปก็ไปทำให้ฝ่ายนู้นคิดมากอีกทำให้เขาเสียใจอีกเว๊ย วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สงกราน ๒๕๕๕

วันนี่กลับมาจากเล่นน้ำไปล่องแพกันมาที่แม่วินอ.แม่วางก็ที่เดิมนั้นแหละแต่ที่เปลี่ยนไปคือจำนวนคนที่เยอะมาก มากจริงๆทีแรกก็แทบถอดใจว่าสงสัยคงจะไม่ได้ล่องแพแต่สุดท้ายได้มาตอนนี่แพราคา350ต่อหนึ่งแพจากครั้งแรกที่มาล่องเสียไป200บาทก็เร็วมากกับราคาที่ปรับขึ้นและเวลที่ผ่านไปตั้งแต่กลับมาถึงบ้านวันพุธตอนเที่ยงคืนถึงตอนนี่คืนวันศุกร์เสียเงินไปเยอะมากทั้งๆที่จะบอกตัวเองว่้าต้องประหยัด มีค่าต้นโพธิ์เงินโพธิ์ทอง200ค่าน้ำมันรถคุณลุง300กินข้าวเมื่อเช้าอีก60กินข้าวเมื่อคืนอีก60ค่าเบียร์อีก600ค่าเติมน้ำมันรถฝ้ายอีก300ซื้อไก่ย่างไส้ย่างตอนเย็นอีก100จนเลยกูต้องเก็บใหม่อีกแล้ว แต่ก็มีความสุขมากวันนี่ได้ไปกับฝ้ายกับเพื่อนๆทั้งไอ่เก้และไอ่แนนเงินที่เสียไปหาเมื่อไหร่ก็ได้แต่เวลาประสบการณ์ที่ดีๆแบบนี่หาใหม่ไม่ได้ทุกวันขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้วันแห่งความสุขผ่านไปด้วยดี

ปล.ที่จริงอยากจะเขียนเรื่องงานที่กำแพงเรื่องคนที่กำแพงเรื่องหลายๆสิ่งที่กำแพงแต่ก็ไม่รุ้จะเริ่มยังไงแต่รู้ว่าสรุปแล้วก็คือคำว่า "โครตเซง"